*******   KÜFEYİ TAŞIYAN ADAM******

Zaman ahir zaman... Üçyüz yıldır uyuyan mağaradakiler... Onlar içinde biri var ki 0 uyumuyor, uyuyamıyor... Sırtında bir mukaddes emanet; küfe. Küfede yumurtalar... Kimisi çatlamış, kimisi çatla­maya hazır, kimisinden civcivler başını çıkarmış şaşkın şaşkın zalim zamanı seyretmekteler...Artık mağaradakiler yakaza uyku ile uyanıldık arası halinde... Mağara dı­şında fırtınalar. Kar diz boyu... Devam ediyor tipi... Mağara da sakin değil hani...

        Küfeyi taşıyan adam hüzünlü... Tedirgin... Yumurtaları koruma, balkımı­ görümü adına... Omuzlarında ağır bir yük izi kalır mantığıyla çamurlar atı­lan bir bedeni... Sanki dünyayı taşıyor beli... Mağaradakilere ve mağara dı­şına uzanıyor dostluk ve diyalog eli...

        Yumurtalar olanlardan bihaber... Yumurtalar rahat... Yumurtalar küfeyi ta­şıyan adamın sıcaklığı ve şefkatiyle gelişiyor, gün sayıyor..

Mağaradakiler yıllardır süregelen mezelletin, yaşanan hadiselerin toka­dıyla sereserpeler... Uyku ve uykunun sersemliği ile yakapaçalar... Uykunun bitişi baharın başlangıcı. Çiçeklerin, binbir nağme ile öten kuşların cıvıltıla­rının müjdecisi...

                Küfeyi taşıyan adam belinde ve omuzundaki ağır yüke, zamanın çıldırtı­cılığına rağmen mağara ve dışındakilerin duymayı özledikleri, hasret kaldık­ları ezgiyi/türküyü onlara okuyor... Okuyor ama; düşünceler mahmur, kalp­lerin balansı iğdiş edilmiş... Fırtına mağaradakilerle alaylı... Duyuyorlar bel­ki. Belki de hissediyorlar... Yürekler zamanın buhranında rikkatli... Fırtına he­veslileri dikkatli...

Uyanmayı/baharı bekleyip gün saymak sabır işi... Küfeyi taşıyan adam “Hel mim mezit” abidesi. Bahara gurbet türküsünün yanık sesi... Gürül gürül hizmetlerin fer veren nefesi... Öte yandan fırtına ekip, fırtına biçenler aksi­yona, harekete ket vuran insan halesi...

                Küfedeki yumurtalar ısınıyor, ısınacak Günü gelince çatlayacak... Gün ışığına ne civanmertler çıkacak. Cıvıl cıvıl mağara, dışarıdaki güneşli günle­rin. gök kuşağının, yemyeşil kırların habercisi olacak... Kimbilir, milyonlarca bülbül hangi nağmeleriyle yeryüzünü çınlatacak.. Binbir fedakarlıkla, sabır küpünün çeperlerini zorlayarak, her hadisede, her yenilen tokatta “kahrın da hoş, lütfun da hoş” diyerek çekilen sıkıntılar küfeyi taşıyan adamı hatır­latacak... Eski fırtına heveslileri çevresinde olacak... “Bir yiğit öldü, göm­düler karşı bayıra” diyen inleyen. hüznü mağaradakilere metafizik gerilim olan. basireti gelecek adına ümide ışık veren, varlığı saadet asrını hatırlatan misal...

Başkaları belki ama, küfeyi taşıyan adam unutulmayacak...

Sızıntı Haziran 2000