İyilik Küçük Değildir......

O gün günlerden Şükran Perşembe'siydi, yani görev
günümüzdü. Bu haftalık 
geleneği iki küçük kızımla birlikte geçen yıl
başlattık. Perşembe günleri 
bizim dışarıya çıkıp, dünyaya olumlu bir katkıda
bulunma günümüz oldu. O çok 
özel Perşembe günü tam olarak ne yapacağımıza karar
vermemiştik, ama 
kendiliğinden bir şey nasılsa çıkardı.

Houston'ın işlek caddelerinden birinde arabamızla yol
alır ve o hafta ne tür 
bir iyilik yapacağımıza Tanrı'dan bize yol göstermesi
için dua ederken, öğle 
vakti oldu ve iki küçük kızımın karınları acıktı.
"McDonald's, McDonald's, 
McDonald's" diye tempo tutmaya başlamışlardı bile.
Hemen yumuşadım ve en 
yakın McDonald's'ı aramaya başladım. O sırada
geçtiğimiz her kavşakta bir 
dilencinin durduğunu fark ettim ve aklıma harika bir
fikir geldi. Eğer iki 
kızımın karınları acıktıysa, bu dilencilerin de
karınları acıkmış olmalıydı. 
Mükemmel! Yapacağımız iyilik işte kendiliğinden ortaya
çıkmıştı. Bütün o 
dilencilere öğle yemeği ısmarlayacaktık.

Bir McDonald's bulup kızlarıma iki tane Happy Meal
aldıktan sonra, 15 tane 
daha mönü yemek ısmarladım ve yemekleri dağıtmak üzere
harekete geçtik. Çok 
yorucu oldu elbette. Dilenciyi kenara çekiyor, bir
miktar para verdikten 
sonra, ona "Ah... Bu da öğle yemeğiniz." Diyorduk.
Sonra da arabamızı 
gazlayıp, bir sonraki kavşakta duran dilenciye
yaklaşıyorduk.

Çok iyi bir yöntem bulmuştuk. Kendimizi tanıtmak, ne
yaptığımızı açıklamak 
için yeterince zaman bırakmıyorduk. Üstelik, onların
da bize karşılık olarak 
bir şey söyleyebilmesine olanak yoktu. Kendilerine
iyilik yapan kişiyi 
tanımıyorlardı ve dikiz aynasından arkamızda olanları
izlemek çok 
keyifliydi: Elinde öğle yemeğini şaşkınlık ve
mutlulukla tutan ve arkamızdan 
bize bakan biri. Çok keyifliydi!

Yolun sonuna gelmiştik ve son kavşakta dilenen ufak
tefek bir kadın vardı. 
Önce biraz para verdikten sonra yemeğini verdik ve eve
dönmek üzere orada 
bir U dönüşü yaptık. Fakat, maalesef aynı kavşaktaki
kırmızı ışığa 
yakalandık. Kadın oradaydı ve ben çok utanmıştım. Ne
yapacağımı 
bilemiyordum. Onun bize bir şeyler söylemek zorunda
kalmasına istemiyordum.

Arabamıza doğru ilerledi, bu nedenle arabanın camını
açmak zorunda kaldım. 
"Bana daha önce hiç kimse böyle bir şey yapmadı."
Dedi, yüzünde mutlu bir 
ifadeyle. Ben de yanıt olarak, "İlk olduğumuza çok
sevindim." Dedim. Kendimi 
rahatsız hissettiğim için, bir şeyler daha söylemek
gereğini duydum, 
"Yemeğinizi ne zaman yiyeceksiniz?"

Kocaman açılmış, yorgun gözleriyle bana baktı ve "Ah
canım, bu yemeği 
yemeyeceğim." Dedi. Şaşırmıştım, ama ben bir şeyler
söylemeye vakit 
bulamadan o sözlerini sürdürdü. "Biliyor musun, evde
küçük bir kızım var. 
McDonald'a bayılıyor, ama hiç param olmadığı için ona
oradan hiç yemek 
alamıyorum. Ama... bu gece McDonald's yiyecek!"

Çocuklarımın gözlerimde biriken yaşları fark edip
etmediklerini bilmiyorum. 
Pek çok kez yaptığımız iyiliklerin çok küçük olup
olmadığını, birilerinin 
yaşamlarında bir şeyleri değiştirip
değiştirmediklerini sorgulamıştım. Ama o 
anda Rahibe Teresa'nın şu sözlerini anımsadım: "Büyük
şeyler yapamayabiliriz 
- ama küçük de olsa büyük bir sevgiyle pek çok şey
yapabiliriz."

.......Donna Wick.......