İmân ve Tevekkülün

Parlak Zaferi

Sarsılmaz bir irâde ile gösterilen şuurlu bir teslîmiyetin tatlı semerelerini ve verimli neticelerini bilmek ve görmek istersen şu hâdiseye ibret gözüyle bak.

Bir rivâyete göre, Uhud savaşında İslâm Ordusuna pek çok kayıplar verdirdiklerinden dolayı çok şımaran Ebu Süfyan ve mağrur arkadaşları, Rasûl-i Ekrem sallallahü aleyhi ve sellem’e, ertesi sene “Küçük Bedir” pazarında karşılaşma tehdîdinde bulundular.

Diğer bir rivâyete göre ise, Rasûl-i Ekrem sallallahü aleyhi ve sellem Uhud savaşından sonra düşman tarafından yeniden bir saldırı ihtimâlini veya onların hadlerini bildirmeyi ve bellerini kırmayı düşünerek, Uhud’un ertesi günü henüz çok yaralı ve çok mahzûn olan o vefâkâr ve cefâkâr Ashâbına “düşmanı kovalayalım ve hadlerini bildirelim” emrini verdi.

 Ashâb Efendilerimiz (r. anhüm), son derece bitkin ve mahzun olmalarına ve durumun gayet kritik olmasına rağmen, bu emre tereddütsüz uydular ve dünün düşmanını kovalamak üzere Medîne’den yaklaşık olarak on beş km. uzaklıkta bulunan Hamrâü’l- Esed’e kadar gittiler. Üç gün orada kaldılar. Fakat Kureyş ordusu cesâret edip de, Müslümanlara hücum edemediler. İslâm Ordusu da böylece dünün intikamını almış ve morallerini yükseltmiş olarak Medîne’ye döndüler.

İslâm Ordusu oradan ayrılırken Ebû Süfyan ve arkadaşları ertesi sene “Küçük Bedir” pazarında karşılaşma tehdidinde bulundular.    

 Onların bu tehdidine karşı Rasûl-i Ekrem sallallahü aleyhi ve sellem de “Peki, gelecek sene orada tekrar karşılaşalım.” sözünü verdi.

Sözleşme zamanı yaklaştığında Yüce Allah, müşriklerin kalbine ciddi bir korku, bir telaş ve bir panik saldı. Cesâretleri kırıldığından ve korktuklarından dolayı da, Ashâb-ı Kirâm’a göz dağı vermek suretiyle, onların sözleştikleri yer olan Küçük Bedir pazarına gelmelerini engelleme yoluna gittiler. Bunun için de içlerinden bazılarını, Ashâb-ı Kirâm’ı sindirme, korkutma ve böylece sefere iştirak etmekten vazgeçirme planını uygulamak üzere Medine’ ye gönderdiler.

Müşriklerin bu tehditlerine Ashâb-ı Kirâm’dan kimse kulak asmadı. Tam aksine onların bu tehditleri ve korkut- maları Ashâb Efendilerimizin Yüce Allah’a karşı îmân ve teslimiyetlerini ve Rasûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem’e karşı sadâkat ve bağlılıklarını daha da artırdı.

İşte şu âyet, müşriklerin korkutma ve sindirme planları karşısında Ashâb-ı Kirâm’ın kuvvetli îmanlarının, tam teslîmi- yetlerinin, sarsılmaz sadâkatlerinin ve dînî salâbetlerinin ne derece üstün olduğunu ve bunun neticesinde Yüce Mevlâ’nın onlara nasıl yardım ettiğini ve onları nasıl muvaffak kılıp memnun ettiğini anlatıyor:

“Onlar öyle kimselerdir ki, halk kendilerine ‘düşman- larınız olan insanlar size karşı ordu hazırladılar, amân onlardan kendinizi koruyun’ dediklerinde, bu tehdid onların îmanlarını artırmış ve ‘Hasbünallahü ve ni’me’l-vekil (Allah bize yeter ve O ne güzel vekildir’) demişlerdi.” (Âl-i İmrân Sûresi: 173)

Evet, âyet-i kerime’nin de açıkça ifâde ettiği gibi, Başta Hazret-i Peygamber olmak üzere Sahâbe-i Kirâm Efendi- lerimizden hiçbiri, kefere ve fecerenin bu korkunç plânları ve tehditleri karşısında korkmadı, sarsılmadı ve telâşa kapılmadı.

Müşriklerin böyle tehditkâr ve dehşet dolu haber gön- dermeleri karşısında Rasûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem şöyle mukâbelede bulundu:

“Muhammed’in canı elinde olan Allah’a yemin ederim ki, ben yalnız da kalsam  yine çıkacağım.”

 Hayır, hayır... O hiçbir zaman yalnız bırakılmayacak ve sahipsiz kalmayacaktı. Çünkü Ona her şeyleri ile tam sahip çıkan seçkin ve şerefli Ashâbı vardı ve onlar Onu hiçbir zaman yalnız bırakmayacaklardı. Nitekim Rasûl-i Ekrem sallallahü aleyhi ve sellem, beraberinde yetmiş civarında Sahâbî olduğu halde Küçük Bedir pazarına doğru hareket etti. Ancak oraya vardıklarında hiçbir müşrikle karşılaşma- dılar. Çünkü müşrikler, gerek Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem’in şahsında gerekse Ashâb Efendilerimizde gördükleri sarsılmaz sadâkatleri, dînî salâbetleri ve Yüce Allah’a tam teslîmiyet ve tevekkülleri karşısında öyle korkmuşlardı ki, korkuları yüzünden sözlerinde duramamış ve sözleşme yerine gelmeye cesâret edememişlerdi.

Bunun üzerine Kur’ân-ı Kerîm’in de ifâde ettiği gibi, Ashâb-ı Kirâm Efendilerimiz, kendilerine hiçbir fenalık ve zarar dokunmadan, orada yanlarında bulunan mallarıyla ticâretlerini yaptılar, ganimet ve selâmetle Medîne’ye döndüler.

İşte Ashâb Efendilerimizin sahip oldukları kâmil îmanları, sağlam teslîmiyetleri ve tam tevekkülleri, onlara “Hasbünallahü ve ni’mel vekil” söyletmiş ve en yüksek şuuru ve en güzide kanâati ifade eden bu mübarek cümle, onlar için bir kurtuluş çaresi ve bir korunma siperi olmuştu.  

Öyle ise kalbi, ruhu ve aklı bu dereceye yükselen ve böyle bir îmâna, teslimiyete ve tevekküle sahip olan bir mü’min, bir kısım hâdiseler karşısında “Hasbünallahü ve ni’mel vekil” demeli, o sarsılmaz derecede muhkem ve sağ-lam olan sura sığınmalı  ve sonra da Yüce Allah’tan gelecek maddî ve manevî yardımları beklemeye koyulmalıdır.

Evet “Hasbünallahü ve ni’me’l-vekil” hakîkati, insî ve cinnî şeytanlardan gelmesi muhtemel olan maddi ve manevi bütün tehlikelere karşı inananların etrafında çevrilmiş son derece  sağlam bir surdur. Çünkü âmân ve tevekkül, en büyük kuvvettir. Mühim olan ve insana düşen şey, bu kuvveti enerjiye dönüştürmektir.

Hâsılı, bu mübârek cümlenin ifade ettiği yüce hakikat- leri gereği gibi kavradıktan sonra, Yüce Allah’a bilinçli olarak tevekkül edip O’na tam teslim olan bir kimse gayet iyi bilir ki, Allah’tan başka güvenecek, dayanacak ve işler hakkında kendisine tam vekâlet verilecek başka bir zât yoktur. Yoktur; zira O’nun koruduğu kimseye bütün dünya toplansa hiçbir zarar veremeyeceği gibi, O’nun vereceği zarardan da yine bütün dünya toplansa kimseyi koruyamaz.

* * *